باز آی باز آی!
باز آی باز آی هر آنچه هستی باز آی
این درگه ما درگه نومیدی نیست
گر کافر و گبر و بت پرستی باز آی
صد بار اگر توبه شکستی باز آی
همیشه این شعر یه امید خاصی بهم میده.اما یه چیز دیگه رشته ی امیدم رو به خجالت تبدیل میکنه.یه ضرب المثل،آْره یه ضرب المثل که شاید خیلی از ما ها بارها و بارها این ضرب المثل رو در طول روز هزار بار به کار ببریم اما خودمون متوجه معنی اون نشیم.یکی از ضرب المثل هایی که بین ما ایرانی ها رواج داره و میشه تو دهن هر کوچیک و بزرگی پیداش کرد اینه که(( در دیزی بازه حیای گربه کجا رفته)).آره این ضرب المثل تازه خیلی به ما میگه حواستون جمع باشه اما کو گوش شنوا.هر بار که ما با نظر به رحمت وکرامت خداوند دست به هر کار زشت و وقیحی میزنیم این ضرب المثل ما رو مخاطب قرار میده.هی میگه فلانی بازم.تو که به خدات قول داده بودی دیگه اینکارو نکنی.وقتی ما بهش جواب سر بالا میدیم و هر بار حرف خودمون تکرار میکنیم که خدا بزرگ و میبخشه با تأسف جواب میده:حیای گربه کجا رفته.
خدات کریم تو چرا از این فرصت سوء استفاده میکنی.
خدایا! تو چه بزرگی! همه نافرمانی ها و همه ناشکری های منو می بینی اما نه عذابم میکنی و نه نعمت هاتو از من پس میگیری .چه بزرگ خدای مهربانی دارم.
