شب بود. هوا تاریک تاریک. سرما، افسار گسیخته، به همه جا می
تاخت. از هر طرف هوهوی باد شنیده میشد و لرزه بر اندام می انداخت. گوله های برف
آرام آرام بر چهره زمین می نشستند و نوید شکستگی آن را به آسمان می دادند.
« این چه بلایی ست که گریبانگیر زمین شده است!!!»
مردمان از ترس انجماد، در لانه هاشان پناه گرفته و آتش را
مهمان خود کرده بودند. همگی به استبداد شب اعتراض داشتند ولی جرأت ابراز در دل هیچ
کس پیدا نمیشد. اندک شیردلان میدان، در سیاه چال در انتظار مرگ می نشستند.
اما ماه بر فراز آسمان خنده مستانه سرمیداد.
****
ساعت ها گذشت و اوضاع به همین منوال بود تا عاقبت خورشید از
راه رسید. خسته از ره، به جنگ ماه آمد. مردم خشنود از این اتفاق، نماز شکر اقامه
میکردند. دل ها به هم نزدیک و پشتشان از بودن هم گرم شد.
****
طولی نکشید که بیداد ظالمان ماه هم گذشت و دولت آشیانش
برچیده شد. خورشید قدرت را به دست گرفت و در آسمان مستقر شد. ظلمت از بین رفت و
نور هر کوی و برزن را روشن کرد. دیگر از سرما خبری نبود و گرمای خورشید احاطه
داشت. درختان شروع به شکوفه زدن کردند که ...
از گوشه و کنار صداهایی به گوش رسید.
« هوا چقدر گرمه!!!.... خورشید هم همه اش به فکر حکومت
خودشه و از حال ما خبر نداره.... یاد ماه به خیر....»
****
خورشید بالای کوه، رو به شهر ایستاده است. صورتش از گریه
سرخ شده.
ابر نظاره گر همه ماجرا بود. او به خوبی خاطرات شب را به یاد
داشت. تاریکی، سرما، ترس؛ همه و همه برای لحظه ای از مقابل چشمانش گذر میکند.
با التماس میگوید:
- خواهشا نرو
اما دیگر خیلی دیر شده است.
خورشید پشت به شهر می رود. در این مدت همیشه از خدا طلب مرگ
میکرد و اینک وقت آن فرا رسیده.
ابر از این اتفاق بی قرار است. دیوانه وار خود را به این
طرف و آن طرف میکوبد. ناله سر میدهد و گریه میکند.
خورشید دورتر و دورتر میشود و دیگر بار شب همه جا را خاموش
میکند. آدم ها به خانه هایشان در حال فرارند و این بار چیزی دردناک تر آزارشان
میدهد.
« خاطرات روز و ناسپاسی آن ها»
