انگار بیماری عصر ماست (عصر ارتباطات!) زندگی به سبک جغدها. موجوداتی که در دل شب سرگرم فعالیتند و تا لنگ ظهر مشغول استراحت.
چند وقتی ست که به این سبک زندگی روی آوردم. زندگی جغدوار.بیداری شب و استراحت روز. گرچه خیلی احساس راحتی نمیکنم ولی وقتی که هزار دلیل وجود داره که چشمت سنگین نشه چاره ای جز این نداری. بگذریم. شاید هم میخوام با اینکار خودم را کمی شبیه نویسندگانی کنم که تمام افتخارشون به شب بیداری هایشان و گعده های شبانگاهی ست. شاید....
این چند روز درگیر نوشتن فیلمنامه ام هستم. فیلمنامه ای که اولین قدم من در عرصه فیلمنامه نویسی محسوب میشه. اولین قدمی که از قدیم گفتند که شاید کامل ترین قدم نباشه ولی سخت ترین قدم هست.این روز ها درگیر سخت ترین قدمم. چند وقتی تنها سرگرمیم خواندن و نوشتن بود. البته کماکان هست. سرگرمی همیشه باید سرگرمی باشه نه کار! گرچه تمام تلاشم اینه که با کارم زندگی کنم ولی هرچقدر هم به در و دیوار بزنی آخرش باید قبول کنی که حساب سرگرمی و کار از هم جداست.
به هرحال من در این زندگی جغدوار که اکنون پاسی از شبش گذشته پشت لپ تاپی که شب اتاق را به روز تبدیل کرده است، لپ تاپی که هم کارم هست و هم سرگرمی، به این می اندیشم که مشغول کارشدم یا سرگرمی!
و این جنجال همچنان ادامه دارد....
