به مناسبت هوهوی زمستان:
می نویسم
از تو
از خودم
از دلتنگی هایم
از نداشتن هایت
از غروب های پاییز و شب های زمستان
همه و همه را می نویسم و
هر روز، هر ساعت، هرلحظه مرورشان میکنم
تا قدرت را بیشتر بفهمم
تا بدانم بودنت چه نعمت بزرگی ست، فرشته کوچک من!
راستی
تو از چندمین آسمان فرشته نجات من شدی؟
هرچند ستاره ای چنین درخشان بی شک در قلب آسمان جای دارد
بالاخره پس چند ماه فعالیت و سختی، فیلمنامه ام به پایان رسید. فیلمنامه ای که خودم خیلی دوستش دارم. اولین گام و سخت ترین گام رو درباره اش قبلا نوشتم ولی الآن میخوام یه کم درباره شیرین ترین گام حرف بزنم. گام اول هر چقدر هم که سخت باشه ولی وقتی که به نتیجه میرسه حلاوتی داره که دیگه هیچ وقت تو قدم های بعدی حس نمیشه. میگید نه امتحان کنید!
فیلمنامه ای که "افشا" نام گرفت قراره از امروز، فردا در مسیر تولید قرار بگیره. بشه یکی از اون فیلمایی که باید بشه. از اونجایی که برای موفقیت هر کار دعا یکی از ملزومات، از دعای خیرتان فراموشم نکنید.
دعاگویتان هستم
شب بود. هوا تاریک تاریک. سرما، افسار گسیخته، به همه جا می تاخت. از هر طرف هوهوی باد شنیده میشد و لرزه بر اندام می انداخت. گوله های برف آرام آرام بر چهره زمین می نشستند و نوید شکستگی آن را به آسمان می دادند.
« این چه بلایی ست که گریبانگیر زمین شده است!!!»
مردمان از ترس انجماد، در لانه هاشان پناه گرفته و آتش را مهمان خود کرده بودند. همگی به استبداد شب اعتراض داشتند ولی جرأت ابراز در دل هیچ کس پیدا نمیشد. اندک شیردلان میدان، در سیاه چال در انتظار مرگ می نشستند.
اما ماه بر فراز آسمان خنده مستانه سرمیداد.
****
ساعت ها گذشت و اوضاع به همین منوال بود تا عاقبت خورشید از راه رسید. خسته از ره، به جنگ ماه آمد. مردم خشنود از این اتفاق، نماز شکر اقامه میکردند. دل ها به هم نزدیک و پشتشان از بودن هم گرم شد.
****
طولی نکشید که بیداد ظالمان ماه هم گذشت و دولت آشیانش برچیده شد. خورشید قدرت را به دست گرفت و در آسمان مستقر شد. ظلمت از بین رفت و نور هر کوی و برزن را روشن کرد. دیگر از سرما خبری نبود و گرمای خورشید احاطه داشت. درختان شروع به شکوفه زدن کردند که ...
از گوشه و کنار صداهایی به گوش رسید.
« هوا چقدر گرمه!!!.... خورشید هم همه اش به فکر حکومت خودشه و از حال ما خبر نداره.... یاد ماه به خیر....»
****
خورشید بالای کوه، رو به شهر ایستاده است. صورتش از گریه سرخ شده.
ابر نظاره گر همه ماجرا بود. او به خوبی خاطرات شب را به یاد داشت. تاریکی، سرما، ترس؛ همه و همه برای لحظه ای از مقابل چشمانش گذر میکند. با التماس میگوید:
- خواهشا نرو
اما دیگر خیلی دیر شده است.
خورشید پشت به شهر می رود. در این مدت همیشه از خدا طلب مرگ میکرد و اینک وقت آن فرا رسیده.
ابر از این اتفاق بی قرار است. دیوانه وار خود را به این طرف و آن طرف میکوبد. ناله سر میدهد و گریه میکند.
خورشید دورتر و دورتر میشود و دیگر بار شب همه جا را خاموش میکند. آدم ها به خانه هایشان در حال فرارند و این بار چیزی دردناک تر آزارشان میدهد.
« خاطرات روز و ناسپاسی آن ها»
باز امشب این دلم بی تاب گیسوهای توست
راز این بی تابیم در تاب ابروهای توست
گم نمودم من دلم را در زمان دیدنت
لیک میدانم که آخر لای گیسو های توست
هر کسی را در جهان شکل تو میبینم دگر
دیده ام تنها به سمت و سوی الگو های توست
هر چه کوشیدم ز دامت من رها گردم، نشد
قلب بی همتای من تسخیر جادوهای توست
پیش چشمت بر زمین افتادم و زانو زدم
قدرتم اکنون تمامش دست بازو های توست
فاتح قلبم شدی، من هم اسیرت گشته ام
پس اسارت های من در برج و بارو های توست
تاریخ سرودن: 1394/2/19
انگار بیماری عصر ماست (عصر ارتباطات!) زندگی به سبک جغدها. موجوداتی که در دل شب سرگرم فعالیتند و تا لنگ ظهر مشغول استراحت.
چند وقتی ست که به این سبک زندگی روی آوردم. زندگی جغدوار.بیداری شب و استراحت روز. گرچه خیلی احساس راحتی نمیکنم ولی وقتی که هزار دلیل وجود داره که چشمت سنگین نشه چاره ای جز این نداری. بگذریم. شاید هم میخوام با اینکار خودم را کمی شبیه نویسندگانی کنم که تمام افتخارشون به شب بیداری هایشان و گعده های شبانگاهی ست. شاید....
این چند روز درگیر نوشتن فیلمنامه ام هستم. فیلمنامه ای که اولین قدم من در عرصه فیلمنامه نویسی محسوب میشه. اولین قدمی که از قدیم گفتند که شاید کامل ترین قدم نباشه ولی سخت ترین قدم هست.این روز ها درگیر سخت ترین قدمم. چند وقتی تنها سرگرمیم خواندن و نوشتن بود. البته کماکان هست. سرگرمی همیشه باید سرگرمی باشه نه کار! گرچه تمام تلاشم اینه که با کارم زندگی کنم ولی هرچقدر هم به در و دیوار بزنی آخرش باید قبول کنی که حساب سرگرمی و کار از هم جداست.
به هرحال من در این زندگی جغدوار که اکنون پاسی از شبش گذشته پشت لپ تاپی که شب اتاق را به روز تبدیل کرده است، لپ تاپی که هم کارم هست و هم سرگرمی، به این می اندیشم که مشغول کارشدم یا سرگرمی!
و این جنجال همچنان ادامه دارد....
یه چند وقتی بود دیگه نمیخواستم بنویسم.راستشو بخواین دلسرد شده بودم.با خودم میگفتم هر چقدرم که من مطلب بنویسم مگه چند نفر گذرشون به این صفحه میفته که اگه یه وقتی حوصله داشته باشن یه نگاهیم به مطالب بندازن.
اما الآن بعداز یک ماه ننوشتن تازه میفهمم که هرچقدرم که مطالبت رو نخونن، هر چقدرم که وبلاگت بی مخاطب باشه؛ همین نوشتنه آرومت میکنه.
همین که میبینی یه جایی هست که بی دغدغه بشینی حرف دلت رو بزنی؛ آرومت میکنه.
همین که منتظر میمونی تا یکی مسیرشو اشتباه بیاد و مرحمی رو زخمات باشه؛ آرومت میکنه.
همین که وقتی دلت گرفته با فضای مجازی درد و دل میکنی؛ آرومت میکنه.
همین که.... .بی خیال بگذریم.
خیلی دوستون دارم.یا علی
